#MeetTheArtist: Klaas Rommelaere

No man is an island: kunstenaar Klaas Rommelaere verheft familie en vrienden tot kunst 

Kunstenaar Klaas Rommelaere maakt momenteel furore met zijn serie Dark Uncles, die bestaat uit een stoet manshoge geborduurde poppen van familie en vrienden. Voor Art Rotterdam maakte Rommelaere maar liefst 10 nieuwe werken die te zien zullen zijn bij Madé van Krimpen. “Ik ben een einzelgänger. De paradox is dat in mijn werk bijna altijd mensen zitten. Ik heb ze zelfs gemaakt in popvorm.”

Rommelaere (Roeselare, 1986) studeerde mode aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Gent. Tijdens zijn studie liep hij stage bij Henrik Vibskov en Raf Simons, maar hij besefte al snel dat de modewereld niet de plek was waar hij zijn ideeën kon realiseren. Geïnspireerd door films, strips, boeken en persoonlijke ervaringen, begon Rommelaere zijn ideeën te vertalen in beeldend werk, maar wel nog steeds met het materiaal dat hij kende: naald, draad, wol en garen.

Weet je al welke werken je gaat tonen op Art Rotterdam? 
Op Art Rotterdam zal ik werken tonen onder de noemer van Dark Uncles. Dit is een project dat een paar jaar geleden is gestart, ik wou een stoet maken met mensen die mij door de jaren heen hebben beïnvloed, van familie tot vrienden. Zij dragen borduurwerken van herinneringen en foto’s en zelf zijn ze volledig bedekt met borduurwerk.
Ondertussen is dit project al getoond in België, Frankrijk, Duitsland en Nederland in telkens een andere opstelling. Voor Art Rotterdam heb ik 10 nieuwe werken gemaakt. Ik vind het altijd interessant om verder te werken op een idee en te zien hoever je iets kan drijven.

Voor de mensen die je werk nog niet kennen: je maakt werken van textiel, geborduurde werken of in de vorm van levensgrote poppen. Waarom werk je juist in dit medium? 
Borduur- en handwerk heb ik leren kennen tijdens mijn studie mode. Die opleiding was mijn tweede bachelor en master en ik zocht een makkelijke en directe manier om mijn grafiek om te zetten in textiel zonder al te veel kosten en gedoe. Al in mijn eerste jaar begon ik te borduren met wol en stramien uit de kringloopwinkel. In de daarop volgende jaren ben ik een andere techniek gaan uitdiepen. Zo is mijn artistiek proces geëvolueerd maar het past ook bij mijn manier van denken. Handwerk vraagt veel tijd en zo kan ik nadenken over mijn werk en hoe het eruit zal zien. Je kan het vergelijken met een huis bouwen, steen voor steen en op het einde heb je een heel huis/werk. Een werk of project afwerken kan tussen de 6 maanden en 2 jaar duren.

De serie heet Dark Uncles, Zwitserse folklore term voor dubbelgangers, en bestond uit manshoge poppen van familie en vrienden. Kan je uitleggen waarom je ervoor koos juist mensen uit je directe omgeving als pop uit te voeren?  
Toen ik begon met doeken en vlaggen te maken, zorgde mijn oma altijd voor de afwerking. Dit gebeurde in Ingelmunster en een paar huizen verder was er een mooie witte muur waar ik altijd foto’s nam. Het doek moest dan altijd als een vlag gedragen worden naar die plaats. Meestal deed mijn opa en een buur dit. Ik maakte ook foto’s van die kleine processie en ik vond dat altijd een heel sterk beeld. Ik werd ook al wat ouder en soms is het goed om eens achterom te kijken en te zien waar je vandaag komt, welke mensen je beïnvloed hebben. We zijn tegenwoordig zo geobsedeerd met vooruit gaan dat we soms onze wortels vergeten. No man is an island.

Ik begreep dat er maar liefst 100 mensen hebben meegewerkt aan de serie Dark Uncles. Hoe komt zo’n samenwerking tot stand? Waar vind je zoveel mensen die voor je willen borduren?
Het eerste luik van Dark Uncles is helemaal gemaakt tijdens de coronaperiode. Het was eerst de bedoeling om alles via workshops te doen maar toen begon de pandemie. Daarom heeft het museum zou plaatsvinden een oproep gedaan voor vrijwilligers die mee wilden borduren. Er zaten veel mensen thuis met veel tijd en hierdoor was de respons zo massaal. We stuurden alles op met de post. Ik stond in contact met hun via WhatsApp en mail. De meeste van de mensen die mee geholpen hebben zag ik pas tijdens de opening. Uit dit project is er een nieuwe groep “madammen” ontstaan, naast mijn eerste groep in Merksem en Ingelmunster.

Een geborduurd werk vraagt veel kunde en tijd om te maken. Het is zeker geen snelle techniek. Kan je jouw werken ook zien als een kritiek op de gejaagde kunstwereld en in bredere zin op onze samenleving?  
Het is geen kritiek omdat ik er niet bewust voor heb gekozen, het is gewoon hoe ik werk. Ik denk wel dat het voor de mensen die het werk zien anders aanvoelt, omdat het iets echts is, iets praktisch waar je kan zien dat het met zorg, tijd en kunde in elkaar is gestoken. Bezoekers zijn altijd verwonderd omdat het er in het echt anders uitziet dan op foto, dit komt door de details en de textuur van de doeken en het werk. Doordat het zo lang duurt eer iets afgewerkt is kan ik er ook heel veel details insteken, zodat je het werk niet in een oogopslag volledig kan lezen. Ik hoor vaak van mensen die mijn werk in huis hebben hangen dat ze bijna iedere dag iets nieuws zien.

Ik las dat je je laat inspireren door cultfilms. Aan welke films moet ik denken en waarom spreken juist deze films je aan? 
Ik probeer elke film te zien die in de cinema komt, gelukkig heb ik een abonnement. Meestal is het de sfeer van een film die mij aanspreekt. Als ik aan een project werk, sta ik open voor dingen die dat project kunnen voeden en sterker maken. Tijdens het bedenken van Dark Uncles maakte ik een reis naar Tokio en daar raakte ik gefascineerd door Hayoa Miyazaki (mede-oprichter en artistiek leider van de bekende Japanse animatiestudio Ghibli, red.). Ik heb documentaires over hem gezien en zijn biografie gelezen. Ik leerde dat we exact hetzelfde dachten over het leven en het artistiek proces. Ik vind film de ultieme kunstvorm.

Kan je stellen dat het overkoepelende thema van je werk de relatie met je directe omgeving is? 
Ik ben eigenlijk niet zo een sociaal iemand, ik ben heel graag alleen en heb maar een paar mensen nodig die ik regelmatig zie. Verder ben ik een einzelgänger. De paradox is dat in mijn werk bijna altijd mensen zitten, ik heb ze zelfs gemaakt in popvorm. Mijn werk is denk ik een manier om toch een soort communicatie te hebben met mensen, mij toch verbonden te voelen met de “wereld” om het even kort door de bocht te zeggen. 

Wouter van den Eijkel