Coming soon
Coming soon
Selecteer type
citizenM Rotterdam:
www.citizenM.com/ART2022
Speciale prijs: korting van 11% per kamer per nacht / kingsize bed, inclusief ontbijt voor 2 personen, btw, exclusief toeristenbelasting.
Supernova Hotel:
www.supernovahotel.nl
Gebruik ‘ART010’ als promotiecode voor 10% korting
Tijdens Art Rotterdam treft u het werk van honderden kunstenaars van over de hele wereld. In deze reeks lichten we een aantal kunstenaars uit die bijzonder werk tonen tijdens de beurs.
Het kinetische werk van de Nederlandse installatiekunstenaar Philip Vermeulen
Philip Vermeulen staat bekend om de manieren waarop hij natuurkundige verschijnselen als licht, geluid en beweging weet te manipuleren en te isoleren — en vervolgens te maximaliseren of minimaliseren. Daaruit ontstaan wat hij zelf ‘hypersculpturen’ noemt: kinetische sculpturen die zo snel bewegen dat hun fysieke eigenschappen voor je ogen lijken te transformeren. Met zijn nieuwste installatie ‘Fanfanfan’, die te zien zal zijn in de Prospects sectie, reageert Vermeulen op een periode van relatieve stilstand. Hij buigt voor deze installatie gebundeld wit licht om tot duizenden stukjes kleur, met behulp van ventilatoren die zo snel bewegen dat het geprojecteerde witte licht wordt opgesplitst en meervoudig wordt weerkaatst.
Vermeulen bouwt met zijn praktijk voort op de traditie van de experimentele kinetische kunst van kunststromingen als de ZERO-beweging, maar ook de lichtkunst, op-art, geluidskunst en audiovisuele kunst. Net als veel andere kunstenaars uit deze stromingen is Vermeulen geïnteresseerd in de manieren waarop onze ogen beelden vertalen voor ons brein, en vice versa. In zijn installatie ‘Flap Flap’ zien we bijvoorbeeld een doek dat zo snel wappert dat het lijkt stil te staan. Het effect is haast hypnotisch. In andere installaties maakt hij gebruik van stroboscopen om visuele illusies te creëren.
Maar de experimentele installaties van Vermeulen worden gekenmerkt door beweging én geluid. Soms zo hard dat het overweldigend wordt. Als toeschouwer ervaar je tegenstrijdige gevoelens: de werken zijn esthetisch en ongrijpbaar, maar zetten tegelijkertijd al je zintuigen op scherp. Er sluimert altijd een zeker gevaar, want wat als het apparaat ineens iets onvoorspelbaars doet? Als je je laat meezuigen in dat spanningsveld dan kunnen de installaties zelfs geestverruimend werken. Vermeulen zoekt dat spanningsveld bewust op: de grens waar schoonheid, angst en destructie overlappen. Zijn installaties lijken soms iets gevaarlijks te hebben, zoals zijn afstudeerkunstwerk, waarin tennisballen met 150 kilometer per uur werden afgevuurd tegen een houten klankkast. Weliswaar op een veilige manier — mits je als bezoeker de aanwijzingen goed opvolgde — maar de spanning en het potentiële gevaar moeten duidelijk voelbaar zijn geweest.
Vermeulen: “Mijn installaties zijn allemaal vrij groot en ze gaan allemaal over een soort existentiële angst: wanneer gaat de machine zo hard dat je hem niet meer vertrouwt. Wanneer wordt het visueel zo hardcore dat je eigenlijk weg wilt gaan, maar tegelijkertijd toch aangetrokken blijft.”
Hoewel zijn installaties soms ongecoördineerd voort lijken te razen is er wel degelijk sprake van een tot in detail uitgewerkte choreografie, zoals de kunstenaar er zelf naar refereert. Er gaat ontzettend veel onderzoek vooraf aan de installaties en de kunstenaar verdiept zich op dit moment onder meer in machine learning.
Vermeulen studeerde in eerste instantie een tijdje aan de Filmacademie, gevolgd door twee jaar op een kunstacademie, waar hij de kunstgeschiedenislessen vooral erg traditioneel vond. Hij was pas echt op zijn plek toen hij terecht kwam op de ArtScience Interfaculty, een interdisciplinair samenwerkingsverband tussen de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (KABK) en het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Hier was volop ruimte voor experiment en Vermeulen zocht in deze periode vooral de grenzen van zijn materialen op. Hij studeerde in 2017 summa cum laude af.
In 2020 droeg Suzanne Swarts, directeur van Museum Voorlinden, hem voor voor de Volkskrant Beeldende Kunstprijs 2020. Swarts: “Het werk van Philip Vermeulen gaat over kijken, maar nog meer over voelen. Vermeulen maakt meeslepende performatieve installaties waarin hij met geluid, licht en beweging alle zintuigen prikkelt. In ieder werk laat hij opnieuw met groot gemak wetenschap, technologie, beeldende kunst en theater versmelten tot onvergetelijke sensaties.” In datzelfde jaar werd Vermeulen ook genomineerd voor een Gouden Kalf in de categorie ‘Best Interactive 2020’.
De installaties van Vermeulen waren eerder onder andere te zien in het Stedelijk Museum in Amsterdam, tijdens Into the Great Wide Open, in de Berlijnse club Berghain, tijdens TodaysArt en in het Stedelijk Museum Schiedam en Rijksmuseum Twenthe.
Het werk van de Nederlandse installatiekunstenaar Philip Vermeulen is tijdens Art Rotterdam niet alleen te zien in de booth van No Man’s Art Gallery (Main Section), maar ook in de buitenpresentatie rondom de Van Nellefabriek én in de Prospects sectie. Hierin presenteert het Mondriaan Fonds al tien jaar werk van kunstenaars die onlangs een bijdrage ontvingen voor de start van hun beroepspraktijk.
Zie de video hier: Fanfanfan | Philip Vermeulen
Tijdens Art Rotterdam treft u het werk van honderden kunstenaars van over de hele wereld. In deze reeks lichten we een aantal kunstenaars uit die bijzonder werk tonen tijdens de beurs.
Minne Kersten werkt op het snijvlak van kunst en literatuur en is gefascineerd door de relatie tussen beeld en het geschreven woord. Ze rondde een bachelor af in Beeld & Taal aan de Gerrit Rietveld Academie en een residentie aan het prestigieuze instituut De Ateliers in Amsterdam. Ze studeerde ook een jaar kunstgeschiedenis en nam deel aan het Slow Writing Lab, een postdoctoraal traject van het Nederlands Letterenfonds, dat gericht is op creatief schrijven. De literaire achtergrond van de kunstenaar komt tot uiting in grootschalige installaties, video’s, sculpturen en tekeningen, die onderdeel zijn van een fictieve belevingswereld. Naast haar beeldende kunstpraktijk schrijft Kersten ok gedichten en essays.
De werken en beeldtaal van de kunstenaar komen voort uit een diepgeworteld verlangen om verhalen te vertellen en functioneren in zekere zin als ondersteuning voor die verhalen. Soms vertellen de sculpturale decors hun eigen verhaal. Chaos, verval en deconstructie worden benadrukt door het veelvuldige gebruik van natuurlijke materialen en bouwmaterialen. De dierlijke of menselijke figuren in haar narratieven verhouden zich vaak op onverwachte manieren tot elkaar en soms is er sprake van absurdistische of griezelige elementen. Werkelijkheid en verbeelding lijken in de werken van Kersten naadloos in elkaar over te lopen.
Rouw en verlies zijn daarbij terugkerende thema’s. De kunstenaar heeft veel onderzoek gedaan naar de symboliek en mythologie rondom rouw en verlies in de schilderkunst, beeldhouwkunst en cinema. Die worden vaak gesymboliseerd door zwarte vogels, met soms mythologische connotaties. Onlangs maakte ze het videokunstwerk ‘Constant Companion’ (2021) in een kapel in Hoorn, waarin de hoofdrol gereserveerd is voor een raaf. Kersten filmt de vogel dicht op de veren terwijl hij zijn omgeving verkent. Vier uur aan materiaal werden daarvoor teruggebracht naar zes minuten.
Kersten is ook geïnteresseerd in de manieren waarop mensen zich verhouden tot architecturale structuren en hun directe woonomgeving. Ze analyseert ruimtes als psychologische constructen en refereert daarbij aan theorieën als de Stone Tape-theorie en plaatsgebonden geheugen (place memory), die onder meer stellen dat bepaalde ruimtes permanent beïnvloed worden wanneer er emotionele of traumatische gebeurtenissen plaatsvinden.
Later dit jaar zal haar werk te zien zijn in The Studio reeks in het Bonnefanten Museum in Maastricht, een speciale, kleinschalige solotentoonstelling voor jonge kunstenaars. Kersten toont haar werk dit jaar bovendien ook in The Living Art Museum in Reykjavik. Ze sleepte naast de bijdrage van het Mondriaan Fonds ook verschillende andere subsidies en toelagen in de wacht, van onder meer het Stichting Niemeijer Fonds, de Dommering Foundation, het AFK en het Prins Bernhard Cultuurfonds.
Tijdens Art Rotterdam is het werk van Minne Kersten te zien de booth van Annet Gelink Gallery als onderdeel van de videosectie Projections en in de Prospects tentoonstelling van het Mondriaan Fonds. Voor de 10e keer op rij presenteert het Mondriaan Fonds hier het werk zien van 88 startende kunstenaars. Alle kunstenaars ontvingen in 2020 een financiële bijdrage van het Mondriaan Fonds om een start te maken met hun carrière.
Tijdens Art Rotterdam treft u het werk van honderden kunstenaars van over de hele wereld. In deze reeks lichten we een aantal kunstenaars uit die bijzonder werk tonen tijdens de beurs.
Modern solutions require modern problems
Vlak voor de pandemie gaf Lund in Ljubljana een presentatie over zijn werk. Daarin toonde hij onder meer onbenullige vindingen voor moderne ongemakken, zoals een vergrootglas voor het kleine scherm je mobieltje. Of een mobiele projector waardoor je je scherm tenminste op een behoorlijke manier kan delen met anderen. De zaal lacht. Als laatste toont hij een ogenschijnlijk even stompzinnig apparaat dat door een constante schommelbeweging de stappenteller van je telefoon manipuleert. In China krijg je namelijk korting op je zorgverzekering als je aantoonbaar veel beweegt. Modern solutions require modern problems.
Dat Lund (1984) juist oog heeft voor dergelijke vondsten is niet gek, er komen namelijk een aantal centrale thema’s van zijn werk in samen: machtsverhoudingen, data-analyses en algoritmes, en hoe deze te omzeilen.
FOMO
Bovenstaande thema’s zie je al terug in vroege tentoonstellingen als Fear of Missing Out (Showroom Mama, Rotterdam, 2013). Een van de werken is een fotocollage met de 100 belangrijkste curatoren. Althans, volgens het algoritme van Lund. Volgens Lund zou zijn kennis van de who-is-who hem voorsprong geven op de doorsnee verzamelaar, hij zou eerder op de hoogte zijn van trends en waardestijgingen.
Aan het begin van zijn carrière werd de in Nederland opgeleide Lund wel eens verweten kunst over kunst te maken, inclusief grappen die alleen insiders snappen. Lunds werk is zeker speels en grappig, maar zijn boodschap is echter breder. Zo richtte hij in 2019 de Londense Photographer’s Gallery in als twaalfkoppige redactie voor het maken van propaganda en fake news. Ook hier was het Lund te doen om de dataverzameling en het allesbehalve neutrale algoritme van Cambridge Analytica dat zich vooral richtte op de leave-stem.
Strings Attached
Dat Lund aanvankelijk uitkwam bij de kunstwereld is niet heel vreemd; het is een kleine, overzichtelijke versie van de echte wereld. De kunstwereld kent volgens Lund een klassieke top-down structuur met aan de top een relatief kleine groep mensen onderling bepalen wat goede kunst is. Daaronder bevindt zich een brede laag met galeriehouders, verzamelaars en kunstenaars.
De machtsverhoudingen tussen die laatste komt aan bod in de serie Strings Attached (2015). Hoewel de kunstenaar de producent is, heeft deze weinig te vertellen over de wijze waarop zijn werk wordt verhandeld. Galeriehouders kunnen verzamelaars nee verkopen als ze niet eerder een werk bij de galerie kochten of alleen verkopen als een klant meteen twee werken koopt of de koper verplichten een van de aangekochte werken te doneren aan een museum. Lund omzeilde deze praktijken door de voorwaarden op zijn doeken te zetten.
Invest in Jonas Lund
Uiteraard zag Lund ook snel de mogelijkheden van crypto currencies. In 2018 ontwikkelde hij zijn eigen Jonas Lund Token, inclusief een uiterst degelijk beeldmerk en reclamemateriaal. De stands van zijn galeriehouders op kunstbeurzen zagen er dan ook precies zo uit als die van een financieel dienstverlener.
Dat lijkt misschien een ver doorgevoerde grap, maar ook hier spelen dataverzamelingen en machtsverhoudingen een grote rol. Je kan namelijk aan JLTs komen door een werk van Lund te kopen of hem een dienst te verlenen, zoals hem uitnodigen voor een lezing of reclame te maken voor zijn werk. Lund richtte zijn token zo in dat eigenaars van de JLTs de facto aandeelhouder zijn in Lunds artistieke praktijk. Regelmatig legt hij zijn aandeelhouders vragen voor en hun advies is daarbij bindend.
In de werken waarin Lund elementen van recent geveilde bekende kunstwerken opnam, vertaalde hij dit principe naar een serie werken die zich continu aan past op basis van algoritmes. Net als op Instagram en Tiktok analyseren Lunds algoritmes de manier waarop de kijker zich tot de werken verhoudt. Daardoor sluiten de continu veranderende composities gaandeweg steeds beter aan op het (kijk)gedrag van de kijker. Omdat je de werken als kijker in zekere zin zelf samenstelt, net als je social media feed, raak je steeds meer verstrikt in je eigen bubbel waarin je nooit meer iets onwelgevalligs te zien krijgt.
For you, by you
Op Art Rotterdam toont de Milanese galerie Bianconi het werk van deze Zweedse multimedia kunstenaar uit de serie For you uit 2021. Deze serie maakte Lund in reactie op de hyperpersonalisatie die plaatsvindt op social media. Op je favoriete platform krijg je continu nieuwe content geserveerd die aansluit op jouw smaak met als doel je meer tijd op online te laten doorbrengen.
Het werk van Jonas Lund is te zien in de sectie Solo/Duo, bij Galleria Bianconi.
Sculpture Park
Sculpture Park is een presentatie van 10 tot 20 voornamelijk grootschalige kunstwerken die met de natuur óf met de stedelijke omgeving een relatie aangaan. Locatie is de Tabaksfabriek, een van de industriële en monumentale ruimtes die de Van Nelle Fabriek te bieden heeft. Voor de architectonische invulling tekent ontwerpbureau Tom Postma Design (naast Art Rotterdam ook bekend van Art Basel, Frieze Masters, Tefaf). Een deel van de ruimte is voorbehouden aan Rotterdamse of in Rotterdam opgeleide kunstenaars. Inzet van Sculpture Park is namelijk: verbinding met de stad Rotterdam. Rotterdam bezit een internationaal unieke collectie van ruim 50 grote kunstwerken. Deze beelden, die allemaal op belangrijke plekken in de stad staan, vormen onderdeel van het publieke programma van de Rotterdam Art Week. Tegelijkertijd is de beheerder van deze collectie, Sculpture International, inhoudelijk en publicitair bij Sculpture Park in de Van Nelle Fabriek betrokken. Zo maakt een vertegenwoordiger van Sculpture International, tezamen met een vertegenwoordiger van Tom Postma Design en een Rotterdamse curator/museumdirecteur, deel uit van het selectiecomité.
En ten slotte is ook de Rotterdamse Stichting Droom en Daad een belangrijke motor achter de realisatie van Sculpture Park. Deze stichting, opgericht in 2017, is een filantropisch fonds dat investeert in projecten die bijdragen aan een mooi en aantrekkelijk Rotterdam voor bewoners en bezoekers.
Selectiecomité Sculpture Park
De selectie van de kunstwerken wordt verricht door een selectiecomité, bestaande uit: Ove Lucas (directeur CBK Rotterdam en directeur Sculpture International Rotterdam), Saskia van Kampen (conservator Boijmans Van Beuningen) en Tom Postma (creative director Tom Postma Design).
New Art Section
Met de altijd weer verrassende New Art Section geeft Art Rotterdam jaar in jaar uit een unieke presentatie van opkomende kunstenaars. Dit jaar is de focus versterkt. Om recht te doen aan de uitgangspunten van Art Rotterdam – het ontdekken van nieuwe kunst en het stimuleren van jong talent – is gekozen voor een centrale plaatsing. Bezoekers van deze 24ste editie kunnen er niet om heen: de New Art Section ligt pal naast de entree en vraagt met haar vernieuwende presentaties nadrukkelijk om de aandacht. Aanpalend bevinden zich twee restaurants die vanuit de entreeruimte toegankelijk zijn.
Michiel Simons, galerie M.Simons: “Als jonge galeriehouder ben ik ontzettend trots om ook dit jaar weer deel te nemen aan de meest toonaangevende hedendaagse kunstbeurs van Nederland in de New Art Section. Het gedurfde karakter en de kwaliteit van Art Rotterdam maakt de beurs voor mij een platform waar ik, samen met mijn kunstenaars, altijd een stap extra zet om een zo verrassend mogelijke presentatie neer te zetten. Ik kijk ernaar uit om in februari bezoekers te verwelkomen met een solopresentatie van Hadrien Gerenton en me te laten inspireren door mijn collega-galeriehouders.”
Hoe voelde het om de NN Art Award te winnen?
Eigenlijk was de nominatie die daaraan vooraf ging het meest opwindend. Te weten dat je werk is opgevallen, temidden van zoveel collega’s, was strelend en vrolijk stemmend. Ik weet inmiddels wel wat ik waard ben, maar het blijft een raar beroep dat met veel onzekerheden gepaard gaat. Het zijn vragen die ik me in het atelier met grote regelmaat stel: zijn de stappen die ik zet spannend genoeg, is het niet teveel schatplichtig aan anderen, is het misschien te voorzichtig enzovoorts. En daar valt — met zo’n erkenning — ineens wat van weg. Bovendien verkeerde ik in goed gezelschap met de drie andere genomineerden: Priscila Fernandes, Lilian Kreutzberger en Claudia Martinez Garay. De grootste luxe is misschien wel de ruime, hoge en goed ontworpen NN Art Award stand, midden op de beurs, en de gelegenheid die dat bood om samen met elkaar een mooie tentoonstelling te maken. Ik ben Cokkie Snoei erkentelijk, die de moed had me voor te dragen terwijl ik er aan gewend was geraakt dat zo’n prijs meer iets was voor jong en aanstormend talent. Ik merkte dat dat voor collega’s van mijn leeftijd bemoedigend werkte; dat er ook op andere gronden gewaardeerd kan worden. Het óók nog krijgen van de publieksprijs vond ik bijna een beetje veel van het goede, maar natuurlijk was ik er blij mee.
Hoe is het afgelopen jaar voor je geweest, in termen van alle lockdowns? Merk je dat het op een inhoudelijke manier invloed heeft op je gemoed en/of je werk?
Ik voelde me vooral geprivilegieerd met werk dat onafhankelijk van anderen door kan gaan. Je zult maar in een band spelen, of theater maken of vier schoolgaande kinderen hebben. Het vergrootte aanvankelijk de concentratie, zo zonder alle verleidingen. Maar ik moet zeggen dat ik na de laatste lockdown in december bespeurde last te krijgen van het ontbreken van glans. Amsterdam, de stad waarin ik woon, is doffer zonder alle leven waaraan je gewend was. Iedereen doet z’n best, maar het blijft droevig, al die caféstoelen bovenop de tafels, dichtgeplakte ramen en verlaten straten. Ik heb in mijn werk vooral tegenwicht willen bieden, maar er sluipt ontegenzeggelijk een grotere melancholie in.
Hoe kwamen de werken die je toonde tijdens Art Rotterdam tot stand? Volg je een specifiek proces?
Het half jaar voorafgaande aan de beurs kon ik werken in een prettig atelier in Berlijn, van Livingstone Gallery Projects. Ook die stad zat op slot, dus ik moest een eigen ritme verzinnen. Zo kwam ik er toe elke ochtend te beginnen met het schilderen van een kleine gouache die vóór twaalf uur af moest zijn. Het werd speelgoed, niet te ingewikkeld, een onderwerp dat ik aanvankelijk bewaard had voor het tekenen van een grote, overvolle speelgoedwinkel. Ik maakte er ruim honderd, die we op één wand tentoonstelden in de galeriestand van Cokkie Snoei. Daarnaast werke ik verder aan grote, samengestelde scenes, interieurs waarin zich iets afspeelt waar je niet helemaal grip op krijgt. Het werden er twee: Zum Abschied, naar aanleiding van een tekst van schrijfster Judith Herzberg en Des Pudels Kern, waarvoor de slaapkamer van Goethe, in zijn huis in Weimar, de inspiratie vormde. Dat beide nieuwe werken in de NN Art Award stand meteen aan een groot publiek getoond konden worden was een flinke aanmoediging en een mooie aanvulling op wat we in de stand van de galerie konden laten zien.
Zijn er bijzondere dingen die je hebt kunnen verwezenlijken dankzij het prijzengeld? Wat heeft het winnen van de prijzen concreet voor je betekend?
Het gebeurt wel vaker dat ik geld uitgeef dat er eigenlijk nog niet is, in vol vertrouwen dat het wel goed komt. Zo besloot ik in Berlijn al dat de speelgoedserie een mooi boek zou kunnen worden, en dat is uiteindelijk voor een groot deel bekostigd met het prijzengeld. Het krijgen van de prijs heeft in de Art Rotterdam-week mede geleid tot een interview op NPO radio 1 in het programma Kunststof en ik zag mijn volgers op instagram meteen in aantal toenemen! Al met al zweefde ik een beetje, die week.
Wat is jouw ultieme advies voor jonge kunstenaars?
Dat klinkt misschien vanzelfsprekend, maar dat is het niet: ik zou hen willen aanraden niets na te jagen: er voor te zorgen dat het werk dat je maakt echt helemaal van jóu is. Dat je je weinig aantrekt van kritiek van anderen, of van wat er in de mode is; jij bent de enige die beslist welke kant het op moet. Daarbij zou ik hen willen aanbevelen zelf het initiatief te nemen om het werk ergens tentoon te kunnen stellen en niet te wachten op galeriehouders.
Maar bovenal: het belangrijkste is aan het werk te blijven, goed voor jezelf te zorgen, je af te zonderen. Ik heb het bij teveel oud-studenten van de Rietveld Academie — waar ik lang les gaf — gezien, dat andere zaken voor gingen. Dat de bezetenheid verdween en het plezier minder werd. En dat is jammer.
Als winnaar van de vorige editie mag je tijdens deze editie plaatsnemen in de jury. Hoe is het om als kunstenaar het werk van andere kunstenaars te beoordelen?
Het was vooral leuk om in een bekwame, enthousiaste jury te zitten, waar heel zorgvuldig gekeken en gesproken werd. Wikkend en wegend zijn we tot een mooi, divers gezelschap van vier genomineerden gekomen. Het blijft arbitrair natuurlijk, appels en peren vergelijkend. Winnaars en verliezers zijn ongemakkelijke categorieën in de kunst.
Friday March 30 | 13.30 – 14.15 hrs | English spoken | Courtesy: Upstream Gallery on show at Art Rotterdam, Main Section
Annemartine van Kesteren, curator Boijmans Van Beuningen in conversation with artist Alicia Framis and her AI hologram Ailex. At the end of last year, artist Alicia Framis married Ailex, an interactive hologram powered by artificial intelligence, at Museum Boijmans Van Beuningen. Never before – in the Netherlands or the rest of the world – had a woman married an intelligent hologram. The marriage raises many questions about the future of our relationship with technology.
Zondag 30 maart | 12.30 – 13.15 uur | Dutch spoken | Courtesy: MPV Gallery, te zien op Art Rotterdam, Main Section
Hoe kan een autoriteit vanuit een zekere anonimiteit een ander mens te gronde richten? Waarom is het ene leven meer waard dan het andere? Vragen als deze liggen ten grondslag aan een serie dubbelportretten van Bas Geerts, een doorlopende serie begonnen in 2023. Het zijn schilderijen waarin de silhouetten van twee personen zijn verenigd, over elkaar heen gelegd, als ontkrachting van de disproportionaliteit van hun relatie; portretten waarin het slachtoffer een stem krijgt, terwijl de machthebber als zodanig wordt ontmaskerd.
Vrijdag 28 maart | 13.30 – 14.15 uur | English spoken | Courtesy: Upstream Gallery te zien op Art Rotterdam, Main Section
Annemartine van Kesteren, conservator Boijmans Van Beuningen in gesprek met kunstenaar Alicia Framis en haar AI hologram Ailex. In Museum Boijmans Van Beuningen trad eind vorig jaar kunstenaar Alicia Framis in het huwelijk met Ailex, een interactief hologram dat gevoed wordt door kunstmatige intelligentie. Nooit eerder – in Nederland noch in de rest van de wereld – trouwde een vrouw met een intelligent hologram. Het huwelijk roept volop vragen op over de toekomst van onze relatie met technologie.
Zondag 30 maart | 16.30 – 17.15 uur | English spoken | Courtesy: Albert Contemporary, te zien op Art Rotterdam, New Art Section
Line Finderup zal een gesprek leiden over hoe gaming kan dienen als een middel om het perspectief te verschuiven, en nieuwe manieren te bieden om met de kijker in contact te komen. Ze zal haar project ULTIMATE MINGLE presenteren, dat te zien is op de Art Rotterdam in de New Art Section, Albert Contemporary. Het project toont een videogame waarin spelers kunstwereldidentiteiten belichamen en strijden in een Tekken-stijl gevecht, waarbij de intersectie van gaming en artistieke expressie wordt verkend.
Door het publiek uit te nodigen verschillende rollen op zich te nemen, vervaagt ze de grenzen tussen observator en speler, en stelt ze vragen over wie het verhaal controleert en hoe perspectieven worden geconstrueerd.
