Tickets

Selecteer type

All tickets

TERUG

Incorrecte coupon code

Ontmoet de genomineerden voor de NN Art Award 2025: Marcos Kueh

Voor het negende jaar op rij wordt de NN Art Award in 2025 uitgereikt aan een veelbelovende kunstenaar die werk toont tijdens Art Rotterdam. De genomineerde kunstenaars zijn Diana Scherer (andriesse eyck galerie), Marcos Kueh (Prospects sectie van het Mondriaan Fonds, courtesy Galerie Ron Mandos), Pris Roos (Mini Galerie) en Bodil Ouédraogo (Prospects sectie van het Mondriaan Fonds). Het werk van de vier genomineerden wordt van 15 maart tot en met 11 mei gepresenteerd in Kunsthal Rotterdam. 

Marcos Kueh (1995) onderzoekt met zijn textielwerken hoe erfgoed, identiteit en hedendaagse beeldcultuur elkaar beïnvloeden. Zijn geweven installaties zijn dragers van verhalen, waarbij hij ambachtelijke technieken combineert met actuele thema’s en technieken. De kunstenaar onderzoekt daarbij de rol van textiel als medium voor geschiedschrijving en zelfreflectie. 

Kueh groeide op in postkoloniaal Maleisië, in het Maleisische deel van Borneo, waar de erfenis van koloniale invloed, exotisering en culturele ontworteling onmiskenbaar aanwezig is. Die gelaagde geschiedenis vormt de kern van zijn artistieke praktijk. Aanvankelijk studeerde hij grafisch ontwerp en reclame aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten, maar pas toen hij zich binnen dezelfde academie verdiepte in textielontwerp ontdekte hij de mogelijkheden van textiel als expressievorm. Hij raakte gefascineerd door de manieren waarop zijn voorouders in Borneo verhalen, mythes en dromen vastlegden in geweven patronen. De kunstenaar besloot traditionele weeftechnieken uit Borneo en andere Zuidoost-Aziatische regio’s te combineren met hedendaagse westerse industriële methoden. Zo ontstaat in zijn werk een dialoog tussen het verleden en het heden. Naast het narratieve aspect van textiel, heeft Kueh ook een grote interesse in de technische precisie en vakmanschap die bij het ambacht komen kijken.

Kueh’s werk gaat over zelfbewustzijn en de complexiteit van dekolonisatie, zowel als historisch proces als in de manier waarop het doorwerkt in persoonlijke en collectieve identiteiten. Tijdens zijn studie in Nederland werd hij voor het eerst geconfronteerd met academische discoursen over dekolonisatie. Dit gaf woorden aan een onrechtvaardigheidsgevoel waar hij mee worstelde, een besef dat niet alleen persoonlijk, maar ook systemisch bleek. Kueh plaatst geconstrueerde beelden naast zijn eigen ervaringen en bevraagt de hardnekkige koloniale en postkoloniale narratieven die nog steeds doorwerken in de identiteitsvorming in Zuidoost-Azië. Zo stelt hij kritische vragen over de term ‘derdewereldland’ en over wie de macht heeft om de verhalen uit voormalige koloniën te vertellen. Hij wijst erop dat dekolonisatie in westerse academische contexten vaak wordt benaderd als een theoretisch concept, terwijl de stemmen uit de voormalige koloniën zelf — de oorspronkelijke drijvende krachten achter de dekolonisatiebewegingen — onderbelicht blijven. Met zijn textielwerken confronteert hij deze dynamiek en biedt hij een aanvullende benadering. Het is een deels geleefde en deels academische reflectie op de vraag hoe we onze eigen geschiedenis vormgeven en begrijpen. Hij merkt op dat Maleisiërs hun eigen verhalen vaak naar de achtergrond laten verdwijnen en in plaats daarvan onbewust de blik van de voormalige koloniale machten op zichzelf projecteren.

In de Prospects-sectie van het Mondriaan Fonds op Art Rotterdam presenteert Kueh (courtesy Galerie Ron Mandos) een installatie die dieper in gaat op de gelaagdheid van identiteit en culturele erfenis. Dit werk, oorspronkelijk ontwikkeld voor Manifesta 15, werd eerder getoond in een 17e-eeuwse kerk in Barcelona, waar het een dialoog aanging met een christelijk altaarstuk — een religie die in Maleisië door Europese koloniale machten werd geïntroduceerd onder het mom van ‘beschaving’. In deze installatie visualiseert Kueh de innerlijke spanning van een postkoloniale identiteit: het gevoel van verscheurdheid tussen assimilatie en authenticiteit, tussen aanpassing en verzet. Daarmee ontmantelt hij deels de koloniale erfenis die het katholicisme in Borneo heeft achtergelaten. 

Naast de historische en politieke lading van zijn werk onderzoekt Kueh ook hoe massacommunicatie en reclame beeldvorming beïnvloeden. Hij trekt parallellen tussen traditionele verhalende systemen en hedendaagse marketingstrategieën en onderzoekt hoe visuele communicatie culturele identiteit kan manipuleren of instrumentaliseert. Met zijn geweven billboards creëert hij een fictieve wereld waarin textiel fungeert als een vorm van visuele propaganda, een commentaar op de manieren waarop identiteit wordt geconsumeerd, geherdefinieerd en uitgehold binnen het kapitalistische systeem.

Kueh nodigt de kijker uit om voorbij de esthetiek van textiel te kijken en zich te verdiepen in de onderliggende structuren van geschiedenis, identiteit en ambacht. Tegelijkertijd speelt hij met humor en satire — to make the medicine go down easier wellicht, of om meer betekenisvolle gesprekken op gang te brengen. In zijn werk verweeft hij hedendaagse mythen en legenden met Sarawakiaanse motieven, symbolen en personages, waarmee hij een alternatieve vorm van visuele storytelling creëert.

Marcos, kun je ons iets meer vertellen over het werk dat je presenteert op Art Rotterdam en in de Kunsthal? 
‘Kenyalang Circus’ is een langlopend project dat ik in 2016 ben gestart. Het onderzoekt de exotisering van mijn identiteit als persoon uit Borneo. Van antropologische musea tot toeristische advertenties – hoe wij worden beschreven, wordt hoe wij onszelf beschrijven, en uiteindelijk: hoe wij ons voordoen voor de mensen die onze beschrijvingen hebben gecreëerd. De gigantische geweven posters en billboards in deze serie tonen vaak wezens die voortkomen uit stereotiepe ideeën over de mysterieuze onbekendheid van de Borneo-oerwouden. Mijn rol, als spreekstalmeester van het circus, is om deze wezens rond te leiden en mijn exotische identiteit als het ware te ‘verkopen’. Het circus is inmiddels de hele wereld rondgereisd in verschillende vormen, en dit is onze debuutpresentatie in Rotterdam. 

Het werk ‘Homo Reconciliation Eternatus’, oorspronkelijk gemaakt in opdracht van de 15e Manifesta Biënnale in Spanje, zal te zien zijn in de Prospects-sectie op Art Rotterdam. Dit werk gaat over de innerlijke strijd om van onszelf te houden en trots te zijn op wie we zijn als mensen uit ontwikkelingslanden. ‘Nenek Moyang’, dat eerder debuteerde op ART Singapore, wordt getoond in Kunsthal Rotterdam. Dit 8 meter lange geweven billboard hangt als een waterval – een verwijzing naar de Borneose mythe waarin de voorouders die in de hemel wonen alleen via watervallen naar de aardse wereld kunnen reizen. De hoge presentatie nodigt het publiek uit om letterlijk en figuurlijk omhoog te kijken naar hun eigen cultuur.

Wat zijn je plannen voor 2025? 
In 2025 zal ik voor het eerst als professioneel kunstenaar deelnemen aan een aantal residenties. Veel van mijn lopende projecten hebben zich op natuurlijke wijze ontwikkeld tot gesprekken over fabrieksarbeid. Als een Chinees-passing [iemand die vaak als Chinees wordt gezien op basis van uiterlijke kenmerken, red.] en niet-Europees persoon die nauw betrokken is bij de Nederlandse textielindustrie, kijk ik ernaar uit om verhalen en gesprekken te verkennen over klasse, kapitalisme, migratie en identiteit op de werkvloer. Mijn werk draait altijd om textiel als eindproduct, dus het is interessant om mijn onderzoek uit te breiden naar de systemen die deze productie mogelijk maken. Hopelijk heb ik tegen deze tijd volgend jaar veel betekenisvolle verhalen te delen.

Kun je beschrijven hoe je je voelde toen je hoorde dat je genomineerd was voor de NN Art Award? 
Ik was in Maleisië toen ik het nieuws kreeg en ben meteen met mijn familie gaan uiteten om het te vieren. Het is fijn om te weten dat er mensen zijn die mijn werk waardevol vinden, en ik ben vooral blij dat mijn familie toevallig dichtbij was om dit moment samen te beleven.

Als je de prijs zou winnen, welk project zou je dan als eerste realiseren? 
Deze prijs zou zeker nieuwe mogelijkheden openen voor mijn aankomende onderzoeksprojecten naar fabrieksarbeid. Het zou me in staat stellen om meer locaties te bezoeken en in gesprek te gaan met een breder scala aan mensen. Op een bepaalde manier heeft de nominatie al veel aandacht voor mijn werk gegenereerd, en ik hoop diezelfde aandacht ook te kunnen richten op onbekende verhalen, gesprekken en perspectieven van arbeiders met wie we in het dagelijks leven zelden in contact komen.

Tijdens Art Rotterdam is het werk van Kueh te zien in de 13e editie van Prospects, een initiatief van het Mondriaan Fonds. In deze tentoonstelling wordt het werk gepresenteerd van 116 kunstenaars die in 2023 een financiële bijdrage ontvingen om een start te maken met hun carrière. De sectie wordt samengesteld door Johan Gustavsson en Louise Bjeldbak Henriksen. Bekijk hier alle Prospects kunstenaars. 

Marcos Kueh werd in 1995 geboren in Sarawak en verdeelt zijn tijd tussen Nederland en Maleisië. Zijn werk was de afgelopen jaren onder meer te zien in het Stedelijk Museum, Kunstinstituut Melly, Manifesta, The Backroom in Kuala Lumpur en Museum Voorlinden. In 2022 won hij de Ron Mandos Young Blood Award, waarna Museum Voorlinden een van zijn werken aankocht. Joop van Caldenborgh, oprichter van Museum Voorlinden, prees zijn werk om de ‘overweldigende schoonheid, het vakmanschap en de visuele kracht die onze blik opent voor de wereld van gisteren, vandaag en morgen’. In 2023 werd hij onderscheiden als Young Designer bij de Dutch Design Awards.

De winnaar van de NN Art Award 2025 wordt bekendgemaakt op vrijdag 28 maart om 20.00 uur in Kunsthal Rotterdam. Tijdens deze feestelijke avond zijn alle tentoonstellingen, inclusief de NN Art Award tentoonstelling, vrij toegankelijk te bezichtigen voor de aanwezige gasten.

Geschreven door Flor Linckens

Rib’s The Last Terminal radio op Art Rotterdam onderdeel van Het Zuid Manifest: I Love Carlos, een nieuw kunstfestival in Charlois

Als onderdeel van Het Zuid Manifest: I Love Carlos lanceert Rib samen met bewoners en partners een eigen radiostation genaamd The Last Terminal radio dat van 27 tot en met 30 maart, dagelijks tussen 11.00 en 19.00 uur live vanuit Intersections op Art Rotterdam wordt uitgezonden.
Na 19.00 uur is er programma van muziek, verhalen, en andere bijdragen door kunstenaars als Peter Fengler, Daniel Gustav Cramer, Michèle Matyn, Hedvig Koertz en Dieter Roth.
Gedurende de drie dagen van het festival in Charlois zijn er op verschillende locaties kunstwerken en performances te ontdekken en kan je meedoen met rondleidingen.

Voor de complete programmering en deelnemende kunstenaars: https://www.ribrib.nl/het-zuid-manifest

Zachte esthetiek, harde vragen: Een gesprek met Bianca Carague

In de Prospects-sectie van Art Rotterdam toont Bianca Carague (°1995, de Filipijnen) de sculptuur Ilog Maria Vessel (2023) en de video Maria Islands (2023), beide afkomstig uit haar interactieve wereld Maria Islands (2023). In dit speculatieve toekomstscenario breiden de Filipijnen hun grondgebied uit met geïmporteerd plastic afval. Haar werk schept werelden die zowel sereen als ontregelend aanvoelen. Hoewel haar concepten dystopisch zijn, straalt de uitwerking een zachte, spirituele sfeer uit. “Zelfs als ik kritische thema’s aansnij, zoals klimaatrampen, machtsverhoudingen of mentale gezondheid, is er altijd een zekere zachtheid in mijn aanpak. Dat is gewoon wie ik ben,” zegt ze.

Wat is de rode draad in jouw praktijk?
Bianca’s werk beweegt zich tussen verschillende media – gamingomgevingen, video, en sculptuur – maar de kern blijft dezelfde: verhalen vertellen via interactieve, verbeeldingsrijke werelden. Haar artistieke pad begon in meubel- en interieurontwerp in de Filipijnen, maar haar zoektocht naar meer maatschappelijke betrokkenheid bracht haar naar de master Social Design aan de Design Academy Eindhoven. “Ik begon mijn master met het idee dat ik dingen zou ontwerpen die mensen helpen en problemen oplossen. Maar ik besefte al snel dat design niet altijd draait om oplossingen. Het kan ook gaan over het bevragen en herschrijven van verhalen,” zegt ze.

Haar vroege projecten richtten zich op digitale storytelling en interactieve omgevingen, maar na verloop van tijd groeide de behoefte om die fictieve werelden ook fysiek tastbaar te maken. “Ik begon digitaal, maar daardoor verlangde ik steeds meer naar iets fysieks. Eerst wilde ik dingen aanraken. Daarna wilde ik ze ruiken. Zo ben ik verder gegaan, steeds verder voorbij het scherm.”

Hoe ben je bij digitale werelden terechtgekomen?
Tijdens de COVID-19-pandemie, toen de wereld in lockdown ging en interacties vooral online plaatsvonden, raakte Bianca gefascineerd door gaming als ruimte voor mentale zorg, emotionele verbinding en spiritualiteit. “Ik had totaal geen ervaring met Minecraft te spelen.” lacht ze. “Maar ik dacht: wat als therapie zich zou afspelen in een videogame? Hoe zou dat eruitzien?”

Wat begon als een experiment groeide snel uit tot iets veel groters: een virtuele wereld van meer dan drie miljoen vierkante meter. Ze bouwde een Minecraft-server, Bump Galaxy (2020-2023), waar mentale gezondheid centraal stond en de omgevingen ontstonden in dialoog met spelers en professionals. “Er is een meditatiebos waar je een boom kan planten en zien groeien terwijl je mediteert, een onderwatertempel voor hypnotherapie, en zelfs een sneeuwvallei met zwevende vragen over liefde en relaties.”

Hoewel het project begon als een praktische oplossing voor de beperkingen van lockdowns, veranderde het Bianca’s kijk op hoe digitale werelden de menselijke ervaring kunnen beïnvloeden, een perspectief dat tot vandaag een grote rol speelt in haar werk.

Participatie speelt een grote rol in zowel het maakproces als de ervaring van jouw werk. Hoe zie jij dat?
“Ik zie mezelf als een introvert, maar ik hou ervan om via mijn werk met mensen in contact te komen,” zegt ze. Of het nu gaat om gemeenschapsprojecten, gaming-samenwerkingen of interactieve installaties, haar werk ontstaat in dialoog met anderen en evolueert door hun inbreng.

Eén van haar participatieve projecten, Gen C: Children of 2050 (2022), nodigde jonge bezoekers uit om na te denken over hoe de toekomst eruit zou kunnen zien onder invloed van klimaatverandering. Gedurende drie maanden verwerkte Bianca hun ideeën in haar werk, waardoor de tentoonstelling zich voortdurend verder ontwikkelde. In een sessie stapten deelnemers in een virtuele simulatie waarin ze manieren moesten bedenken om te overleven in een oceaan vol plastic. De meesten dachten meteen: ‘We kunnen er eilanden van maken!’ Dat idee bleef hangen en werd later de basis voor Maria Islands.

Maria Islands werd in 2023 voor het eerst getoond in het Nieuwe Instituut in Rotterdam. Toen Bianca het project naar de Filipijnen bracht, voelde dat als een logische stap, omdat het nauw aansluit bij de realiteit daar. In Manila werkte ze samen met studiomaat en kunstenaar Erik Peters en andere Filipijnse kunstenaars om het project verder uit te bouwen in twee nieuwe tentoonstellingen.

Haar werk is niet alleen participatief in verhaal, maar ook in ervaring. “Voor Maria Islands heb ik zelfs een geur gecreëerd die nabootst hoe deze plastic eilanden zouden ruiken: oceaan, zout, aarde, brandend teer en kunstmatige bloemen. Het was… interessant!” lacht ze.

Voor Bianca draait participatie om het geven van inspraak en eigenaarschap. “Oplossingen worden vaak van bovenaf opgelegd. De mensen die het meest geraakt worden door een probleem, krijgen zelden inspraak in hun eigen toekomst. Daarom is verbeelding zo krachtig.”

Wat ga je tonen op Art Rotterdam?
Bij Prospects toont Bianca een sculptuur en een video uit Maria Islands (2023), een project dat de connectie onderzoekt tussen de Filipijnen en Nederland, maar tegelijk bredere vragen stelt over de wereldwijde machtsverhoudingen in afvalverwerking. “Ik ben opgegroeid in de Filipijnen, maar heb jaren gestudeerd en gewerkt in Nederland. Ik wilde een project maken dat niet alleen persoonlijk resoneert, maar ook iets zegt over de manier waarop deze twee landen verbonden zijn door consumptie en afval.”

De video Maria Islands (2023) schetst een toekomst waarin de Filipijnen hun grondgebied uitbreiden met geïmporteerd plastic afval, een verwijzing naar hoe Westerse landen hun afval dumpen in het mondiale Zuiden. De Filipijnen zijn een van de grootste ontvangers van plastic afval, waarvan een groot deel uit Nederland komt, maar beschikken niet over de infrastructuur om deze hoeveelheden te verwerken. “Het slaat nergens op, want afval verdwijnt niet. Vroeg of laat krijgen we er allemaal mee te maken. Maar in deze globale machtsstructuren bepalen de rijkste landen wie die last moet dragen.”

In plaats van louter deze ongelijkheid bloot te leggen, draait Maria Islands het machtsverhaal om en speculeert het over een toekomst waarin plastic niet langer symbool staat voor een ecologische crisis, maar een bouwsteen wordt voor een nieuwe natie. “Wat als plastic afval, in plaats van een last, een bron van macht wordt? Wat als de Filipijnen, in plaats van verplicht afval te verwerken, het zouden gebruiken om hun grondgebied, economie en toekomst opnieuw vorm te geven?”

De sculptuur Ilog Maria Vessel (2023) brengt deze fictieve wereld tot leven in een tastbare vorm, zodat bezoekers letterlijk in aanraking komen met haar speculatieve landschap. De steun van het Mondriaan Fonds speelde een cruciale rol in de ontwikkeling van Maria Islands. “Dankzij de beurs kon ik dieper ingaan op de geopolitieke, culturele en spirituele dimensies van de speculatieve toekomst die Maria Islands verkent.”

Geschreven door Emily Van Driessen

Talks & lezingen programma ‘Reflections’

Tijdens Art Rotterdam, van vrijdag 28 tot en met zondag 30 maart wordt een uitgebreid Talks en Lezingenprogramma gelanceerd: Reflections, gevuld met inspirerende Artist Talks, Q&A’s en lezingen over actuele onderwerpen, belicht door kunstenaars, curatoren, museumdirecteuren en andere experts uit het artistieke veld.
Reflections maakt deel uit van Intersections en is gratis toegankelijk voor bezoekers, tijdens de reguliere beursdagen.

Programma vrijdag 28 maart    

Programma zaterdag 29 maart    

Programma zondag 30 maart    

Lost and found: het teruggevonden werk van Moshekwa Langa

Op Art Rotterdam toont Stevenson een overzicht van werk dat Moshekwa Langa de afgelopen 20 jaar maakte, aangevuld met recent werk. Het werk van de Zuid-Afrikaanse kunstenaar draait om thema’s als reizen, thuishoren, ontheemding, herinneringen, verplaatsing en grenzen. Galeriehouder Joost Bosland noemt het uniek dat er nog zoveel werk van een kunstenaar met Langa’s staat van dienst beschikaar is. Volgend jaar heeft Langa een grote tentoonstelling in Melly die zijn gehele carrière omspant.

Dat Moshekwa Langa onderwerpen als ontheemding, identiteit en in- en uitsluiting bespreekt in zijn werk is niet verwonderlijk. Het zijn thema’s die als een rode draad door zijn leven lopen. Zo werd Langa in 1975 geboren op een plek die officieel niet bestond. Bakenberg, een dorpje in het noorden van Zuid Afrika, stond op geen enkele landkaart ten tijde van de Apartheid (1948-1994).

Bakenberg lag in Lebowa, een van de tien zogeheten thuislanden en daarvan werden op de kaart alleen de buitengrenzen aangegeven. De plaatsen daarbinnen werden niet geregistreerd. Toen Langa daarachter kwam, verwarde het hem, vertelt hij in zijn atelier in de Amsterdamse binnenstad. Het is dan ook niet toevallig dat fictieve en incomplete landkaarten regelmatig opduiken in zijn werk.

Where do I begin?
Zijn geboortedorp speelt ook een hoofdrol in zijn sleutelwerk Where do I begin? uit 2001. In de 4 minuten durende video zien we mensen langs een stoffige weg een bus instappen, bezien vanuit het perspectief van een klein kind. Langa onthoudt ons een narratief, we zien alleen een reeks anonieme benen. Toch zijn de beelden rijk aan informatie: een perfect gestreken broek naast versleten schoenen, een bloemenrok, een paraplu, een overvolle tas, kleding met vlekken, een ontbrekende sok.

De frase ‘Where do I begin’, ontleend aan het gelijknamige lied van Shirley Bassey waarvan een fragment te horen is, suggereert het begin van een reis of een verhaal. In combinatie met de herhalende beweging zegt het iets over thema’s die veelvuldig terugkomen in Langa’s praktijk en leven: reizen, thuishoren, ontheemding, herinneringen, identiteit, insluiten en uitsluiten, verplaatsing en grenzen. Where do I begin werd in 2018 aangekocht door Tate Modern.

Internationale belangstelling
Mede door de onderwerpen die Langa aansnijdt in zijn werk, staat het al lange tijd internationaal in de belangstelling. Zo was zijn werk was te zien op de Biënnales van Venetië (2003 en 2009), São Paulo (1998 en 2010), Johannesburg, Istanbul, Havana (alle drie in 1997), Gwangju (2000) en Berlijn (2018) en is het opgenomen in de collecties van onder andere het MoMA in New York, het MHKA in Antwerpen. Daarnaast exposeerde hij bij Fondation Louis Vuitton en Fondation Kadist in Parijs, MAXXI in Rome, het New Museum en het International Center of Photography in New York, Kunsthalle Bern, en het Walker Art Center in Minneapolis.

In Nederland had Langa tentoonstellingen in Museum Boijmans Van Beuningen (1998) en in 2022 bij het Haagse KM 21 met de veelzeggende titel Omweg. Daar komt volgend jaar Kunstinstituut Melly in Rotterdam bij. Toch is Langa in de Nederlandse kunstwereld een relatieve buitenstaander. ‘Wie is toch die man die telkens bij openingen opduikt?’, relativeert Langa zijn status.

Een spel van toeval en textuur
Naast video’s werkt Langa in verschillende media: van tekeningen tot fotografie, en van collages tot installaties. Langa experimenteert graag met verschillende, eenvoudige materialen, zoals: zout, koffie, rekeningen, bubbelplastic, pigmenten, sigarettenpeuken, tape, vaseline, kaarten, bleek, advertenties, golfplaten, lak, plastic en houtskool.

De meerderheid is werk op papier. Deze werken maakt hij op de vloer van zijn atelier door verf in plasjes aan te brengen, wat zorgt voor een lange droogtijd en zo ruimte overlaat voor toeval. De textuur van de doorgaans abstracte werken is daardoor in de regel dik. Langa laagt de materialen in feite op dezelfde manier waarop hij betekenissen stapelt in zijn werk.

Langa kwam in 1997 naar Nederland om deel te nemen aan het residentieprogramma van de Rijksakademie in Amsterdam. Daar viel hij op met werk waarin hij experimenteert met teksten, beeldhouwkunst en geluidsopnamen. Na afloop zou hij nog drie maanden blijven. Langa keerde weliswaar regelmatig terug naar Zuid-Afrika, maar van een permanente terugkeer kwam het niet. Hij was veranderd en paste niet meer in Bakenberg. Amsterdam werd zijn standplaats, een die hij regelmatig verruilde voor werkperiodes in Parijs, Berlijn en Londen.

Gemiste huur
In 2017 had Langa twee tentoonstellingen in Parijs, bij de Fondation Louis Vuitton en Fondation Kadist. Om de exposities op te bouwen verbleef Langa een aantal maanden in de Franse hoofdstad. Dat verblijf zou uitmonden in het verlies van zijn Amsterdamse atelier en daarmee al het werk dat hij sinds zijn komst naar Nederland had gemaakt. “Ik verdiende niet veel in die tijd, maar wat ik altijd deed was de huur vooruit betalen. Ik betaalde bijvoorbeeld de huur voor het komend jaar, zodat ik me daar geen zorgen over hoefde te maken. Ook toen ik naar Parijs had ik de huur vooruit betaald, maar wat bleek: ik had een maand te weinig betaald. Toen ik terugkeerde zag ik mijn gehele atelier in een container liggen.”

De container bleek te zijn opgeslagen bij Langa’s Belgische galeriehouders. Uiteindelijk wist Stevenson de collectie over te brengen naar Johannesburg. Ook wist galeriehouder Bosland ander verloren gewaand werken terug te halen in onder andere Athene en Londen.

Aangevuld met nieuw werk is een eerste selectie uit de periode 1997 – 2017 te zien op Art Rotterdam in de stand van Stevenson. Tegelijk met de beurs is in het Kunstmuseum in Den Haag een installatie van Langa te zien als onderdeel van de New New Babylon: Visions for Another Tomorrow-tentoonstelling. Het is de eerste installatie van Langa die door een Nederlands museum is aangekocht. Een breder overzicht van Langa’s werk volgt in 2026 bij Kunstinstituut Melly in Rotterdam.

Geschreven door Wouter van den Eijkel

Pauline Curnier Jardin: spektakel, rituelen en het lichaam in overdaad

Tijdens Intersections op Art Rotterdam presenteert Ellen de Bruijne PROJECTS Le Lente Passioni (2023) van Pauline Curnier Jardin (1980, Frankrijk). Deze theatrale en meeslepende installatie draait om het spektakel van geloof. De ruimte is tegelijk biechtstoel, camping en huiselijke setting. Het werk onderzoekt hoe katholieke rituelen voortbestaan, veranderen en zich aanpassen, vooral wanneer ze de digitale wereld binnendringen.

Al meer dan 15 jaar onderzoekt Pauline Curnier Jardin theatraliteit, overdaad en transformatie. Haar werk beweegt tussen film, performance en installatie. “Haar werk draait om enscenering en de rol van de toeschouwer,” zegt Sergi Rusca, curator bij Ellen de Bruijne PROJECTS. Geboren in Zuid-Frankrijk en jarenlang woonachtig in Italië, haalt ze inspiratie uit de rituelen van het katholicisme, de dramatiek van devotie en de manier waarop geloof zowel persoonlijk als een vorm van performance is.

Voor Le Lente Passioni verzamelde ze videobeelden van paasprocessies uit katholiek Europa, afkomstig uit archieven van etnomusicologen. Tijdens de eerste lockdown in Italië vonden deze rituelen noodgedwongen digitaal plaats. Gelovigen knielden voor hun televisies, zongen alleen thuis en deelden opnames online.

Deze gefragmenteerde maar standvastige geloofsuitingen tonen hoe devotie zich aanpast aan technologie, zonder het fysieke aspect van uithouding en aanwezigheid te verliezen.

Vrouwen in rituelen
Curnier Jardin is gefascineerd door vrouwelijke archetypes op het kruispunt van macht, devotie en marginalisering: de non, de maagd, de heks. Figuren die een sterke rol spelen in zowel heidense mythologie als christelijke iconografie, vereerd en gevreesd, vaak als middel om controle uit te oefenen op het vrouwelijke lichaam.

“Je ziet hoe ze deze referenties vermengt,” zegt Rusca. “Paganistische elementen vloeien samen met christelijke iconen en creëren personages die ergens tussen het goddelijke en het profane in zitten.” In haar werk keert ze steeds terug naar deze figuren, de heilige, de martelares, de beschuldigde heks, om te onderzoeken hoe hun verhalen opnieuw verteld kunnen worden en hoe ze zich kunnen losmaken van de rollen die hen zijn opgelegd.

Haar interesse in het lijden en de devotie van het vrouwelijke lichaam is duidelijk zichtbaar in Fat to Ashes (2019), waarin ze drie rituelen met elkaar verweeft: een katholiek feest ter ere van Sint-Agatha, de slachting van een varken en het carnaval in Keulen. “Heiligen worden vaak vereerd vanwege hun pijn: Sint-Lucia, wier ogen werden uitgerukt; Sint-Agatha, wier borsten werden afgesneden.” In Sicilië wordt Agatha nog steeds herdacht met borstvormige gebakjes.

Opoffering, transformatie en overdaad verbinden lichamelijke uithouding, rituele herhaling en de dunne grens tussen het heilige en het groteske. Le Lente Passioni bouwt hierop voort, maar richt zich op hoe deze fysieke rituelen een digitaal bestaan krijgen, waarin devotie blijft voortbestaan, zelfs als de lichamen verdwijnen.

Lichaam en geloof
“Christelijke beeldtaal keert altijd terug naar het lijdende lichaam, het gewonde vlees,” legt Rusca uit. Het katholicisme is een geloof waarin pijn en devotie onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Niet alleen in theologie, maar ook als spektakel: bloed, wonden en fysieke uitputting spelen een centrale rol.

In Le Lente Passioni komt dit tot uiting in knielende lichamen, ritmische gezangen en de tastbare aanwezigheid van lijden. “Zelfs in digitale vorm blijven deze rituelen een beroep doen op het lichaam, ze vragen nog steeds overgave,” zegt Rusca.

De installatie zelf speelt met de spanning tussen intimiteit en spektakel. Het doorboorde, hartvormige biechtvenster doorbreekt de klassieke scheiding tussen priester en gelovige, toeschouwer en deelnemer. Het hart vormt het symbolische middelpunt van de drieluikstructuur en verwijst direct naar de kruisiging van Christus.

Een drieluik: biechtstoel, kampeerplek, huiselijke ruimte
De structuur van Le Lente Passioni is opgebouwd als een drieluik en verwijst naar christelijke numerologie. “Het getal drie is cruciaal in het christendom,” zegt Rusca. “De Heilige Drievuldigheid, de drie dagen tussen dood en opstanding, en zelfs het middeleeuwse geloof dat Christus met drie spijkers werd gekruisigd.”

Deze driedelige structuur vertaalt zich direct in de installatie. Vooraan doet de ruimte denken aan een kampeerplek, waar absurdisme botst met de zware religieuze beeldtaal binnenin. Verder naar binnen opent een biechtvenster met een barokke altaarprint naar een televisiescherm, waar devotie zich niet fysiek maar digitaal voltrekt. In het hart van de installatie vervangt een gloeiende tv het altaar, een reflectie van hoe fysieke rituelen verschuiven naar digitale participatie.

Ook in de film zelf is deze gelaagdheid zichtbaar. “Binnen de video is het een tv binnen een tv,” zegt Rusca, verwijzend naar gelovigen die de mis online volgen, hun geloof gereflecteerd door schermen. De installatie stelt de vraag: wat gebeurt er als geloof wordt verplaatst? Hoe blijft het voortbestaan als de collectieve, lichamelijke ervaring verdwijnt?

Het gewonde hart, een symbool van devotie en lijden, blijft bestaan, zelfs als de rituelen eromheen veranderen.

Geschreven door Emily Van Driessen

Mir Zaynen Do! – Yael Bartana’s nieuwe film op Art Rotterdam

Met een onzekere tred komt een oudere vrouw de trap af. Met haar rechterhand houdt ze de leuning vast. Op de achtergrond wordt een tekst gedeclameerd in een taal die lijkt op het Duits en de onze, maar die je niet helemaal kan verstaan. De dame schuifelt naar het podium, draait zich om naar de lege zaal toe en buigt. Nog een paar seconden is het stil, daarna klinkt er muziek.

Het is de openingsscene van Mir Zaynen Do! (We are here!) de nieuwe, korte film van de Israëlische kunstenaar Yael Bartana. De film, gemaakt in opdracht van Joodse kunstruimte Casa do Povo uit São Paulo, Brazilië, is op Art Rotterdam te zien in de Projections-sectie. Daarnaast is in Sculpture Park een sculptuur van Bartana te zien. Gelijktijdig is in de Amsterdamse galerie nieuw werk van haar te bezichtigen.

Samen met Ersan Mondtag vertegenwoordigde Yael Bartana afgelopen jaar Duitsland op de Biënnale van Venetië met een indrukwekkende installatie in het Duitse Paviljoen. Haar presentatie complex en omvangrijk. Ze besloeg vier ruimtes van het paviljoen en werd getekend door contrasten: optimisme en pessimisme, utopie en dystopie, sci-fi en eeuwenoude tradities.

In de eerste, groen verlichte, ruimte hing een zeven meter lang schaalmodel van een ruimteschip. In de ruimtes daarop volgden onder meer de film Farewell, tekeningen en een 3d-model van het ruimteschip. In die ruimtes werd duidelijk waaraan het ruimteschip refereert. Het ruimteschip bood de bezoeker een uitweg uit een wereld die op de rand staat van ecologische en politieke destructie, ergens in de nabije of iets verdere toekomst.

In de pers werd het Duitse paviljoen geroemd als een van de hoogtepunten van de Biënnale. De New York Times nam haar op als een van de ‘8 Hits of the Venice Biennale’. Ook andere toonaangevende publicaties rekenden het Duitse paviljoen tot de hoogtepunten, waaronder The Art Newspaper en ARTnews.

Yael Bartana (Israël, 1970) studeerde aan de Bezalel Academy in Jerusalem en kwam in 2001 naar Amsterdam voor deelname aan het residentieprogramma van de Rijksakademie. Haar werk is op veel plaatsen ter wereld geëxposeerd en is opgenomen in de collecties van het Centre Pompidou, het Guggenheim, het MoMA, Tate en het Walker Art Center in Minneapolis. In Nederland is haar werk aangekocht door het Stedelijk Museum Amsterdam, het Kunstmuseum en het Van Abbemuseum. Bartana woont en werkt in Amsterdam en Berlijn. In haar films, installaties, fotografie en performances onderzoekt ze onderwerpen als nationale identiteit, trauma, en ontheemding, vaak aan de hand van ceremonies, gedenkplaatsen en publieke rituelen.

Mir Zayen Do! is daarop geen uitzondering, veel van deze elementen komen in de 11 minuten durende film aan bod. Zo horen we de taal Jiddisch en speelt de film zich af in het auditorium van Casa do Povo, een van de bolwerken van verzet tegen de Braziliaanse dictatuur in de jaren ’70. De oudere dame – gekleed in het zwart met een parelketting – is de dirigent van Coral Tradição, een Jiddisch koor uit Casa do Povo dat al decennialang slaapliedjes en protestliederen zingt.

Na een paar minuten verschijnen er andere mensen in de deuropening. Iemand draagt een aureool gemaakt van takken, een zwarte man met ontbloot bovenlijf en een lange rok, en een vrouw die lijkt te zijn gehuld in een traditioneel West-Afrikaans gewaad. Het zijn de leden van Ilú Obá De Min, een door vrouwen geleide Afro-Braziliaanse percussiegroep die muziek speelt die verbonden is met hun voorouders. Ze nemen plaats op de vervallen theaterstoelen.

De film brengt ons in contact met twee groepen die een diaspora identiteit delen, hoewel hun geschiedenissen en realiteiten heel verschillend zijn. Beide groepen werden verdreven of gedwongen hun thuisland te verlaten, maar slaagden erin om via collectief zingen en muziek maken hun cultuur, overtuigingen en rituelen te behouden en hun strijd voort te zetten.

De titel van film is een citaat uit een Jiddisch gedicht dat bekend werd als het Partizanenlied (Hirsch Glik, 1943). De titel kan worden opgevat als een oproep aan degenen die achterbleven op de plaats van vertrek. Maar gezien het verloop van de film, kan deze ook gelezen worden als een aanmoediging om nieuwe identiteiten te ontwikkelen – bovenop de oude – in een relatief nieuwe omgeving. In de tweede helft van de film ontstaat dan ook een hybride vorm van Ilú’s drumritmes en de koorzang van Coral Tradição, waardoor de grenzen tussen de ene en de andere groep vervagen.Mir Zaynen Do! van Yael Bartana is van 27 tot en met 30 maart te zien op Art Rotterdam in de Projections sectie.

– Mir Zaynen Do! van Yael Bartana is van 27 tot en met 30 maart te zien op Art Rotterdam in de Projections sectie.
– De tentoonstelling in de galerie is van 15 maart tot en met 10 mei te zien in Amsterdam.

Geschreven door Wouter van den Eijkel

Ontmoet de genomineerden voor de NN Art Award 2025: Bodil Ouédraogo

Voor het negende jaar op rij wordt de NN Art Award in 2025 uitgereikt aan een veelbelovende kunstenaar die werk toont tijdens Art Rotterdam. De genomineerde kunstenaars zijn Diana Scherer (andriesse eyck galerie), Marcos Kueh (Prospects sectie van het Mondriaan Fonds, courtesy Galerie Ron Mandos), Pris Roos (Mini Galerie) en Bodil Ouédraogo (Prospects sectie van het Mondriaan Fonds). Het werk van de vier genomineerden wordt van 15 maart tot en met 11 mei gepresenteerd in Kunsthal Rotterdam. 

Bodil Ouédraogo (1995) is een interdisciplinaire beeldend kunstenaar met een focus op the art of dressing up. In haar gelaagde werk onderzoekt ze hoe we waarde en status toekennen aan objecten en mensen. Ze bestudeert verschillende ‘culturele instrumenten’ die die waarde of legitimiteit bepalen, zoals framing, conservering en afstand nemen. Door deze mechanismen te ontleden en opnieuw in te zetten, creëert ze beweging in onze beleving van vastgeroeste ideeën over mensen en objecten. Voor Ouédraogo is the art of dressing up veel meer dan alleen kleding – het is een culturele context, een taal waarin historische en sociale betekenissen samenkomen. Vanuit haar biculturele achtergrond, met wortels in Nederland en Burkina Faso, verweeft ze materialen, technieken en culturele referenties uit West-Afrika en Europa tot sculpturale objecten en installaties die niet alleen bedoeld zijn om te worden bekeken, maar ook om te worden ervaren.  Ze verdiept zich daarbij telkens in andere aspecten, uitgewerkt in aparte artistieke hoofdstukken, en combineert culturele elementen die op het eerste gezicht soms ver uit elkaar lijken te liggen.

Een rode draad in haar werk is de manier waarop we onszelf presenteren in verschillende ruimtes, waarbij kleding fungeert als een archief van erfgoed en identiteit. Ouédraogo zoekt naar manieren om alle facetten van het zelf te eren, met een bijzondere belangstelling voor degenen die ons zijn voorgegaan. Haar installaties en performances, waarin textiel, dans, video, fotografie, geluid en sculptuur samenkomen, resulteren in nieuwe narratieven. Ze ontwikkelen zich tot innovatieve, hybride vormen waarin mode verwordt tot een conceptueel en kritisch medium.

Ouédraogo ziet identiteit niet als een verzameling van losse elementen, maar als een netwerk van verbonden verhalen die samen een geheel vormen en actief naar verbinding zoeken. In haar werk maakt ze deze gelaagdheid zichtbaar, terwijl ze vergeten of over het hoofd geziene aspecten van identiteit herontdekt. Daarbij onderzoekt ze de wisselwerking tussen verschillende aspecten binnen de Zwarte cultuur en de Europese Afro-diaspora. Haar multidisciplinaire praktijk leidt tot een rijke, gelaagde materialiteit waarin the art of dressing up tot leven komt. Wanneer het werk onderdeel wordt van een gedeelde realiteit dan ontstaat er bovendien een collectieve ervaring.

Tijdens haar recente onderzoek raakte Ouédraogo gefascineerd door traditionele West-Afrikaanse sculpturen en de houdingen, dragers en posities van het lichaam die daarin tot uiting komen. Veel van deze kunstwerken werden als roofkunst naar Europa gebracht en bevatten details die haar inspireren. Op Art Rotterdam presenteert Ouédraogo 3D-geprinte sculpturen in PLA (een biologisch afbreekbare kunststof), gegoten aluminium en gekleurd glas, in samenwerking met professionele ateliers als Audrey Large, Studio Lemarez en Van Tetterode Glas Studio. Deze objecten verkennen hoe lichamen zich tot elkaar verhouden en hoe materialiteit kan bijdragen aan een diepere verbinding met degenen die ons zijn voorgegaan. Voor deze serie vertaalt Ouédraogo traditionele West-Afrikaanse houten sculpturen uit de privécollectie van haar vader, Mamadou Ouédraogo, naar een hedendaagse context, waarbij ze de grens tussen mens en sculptuur verder verkent.

In haar installaties speelt beweging ook een cruciale rol. Tijdens Amsterdam Fashion Week en in het Stedelijk Museum presenteerde Ouédraogo performances waarin dansers oversized, halftransparante grand-boubous en driedelige pakken droegen, waarop projecties werden geënsceneerd. Het lichaam vormt hier een levend archief, waarin stof, lichaam en beweging een dialoog aangaan. Mode wordt zo een dynamisch medium dat steeds opnieuw betekenissen krijgt.

Ouédraogo’s praktijk wordt gevoed door intensief onderzoek naar de geschiedenis van het zelf en de manieren waarop we ons presenteren. Ze laat zich inspireren door onderzoek naar the art of dressing up binnen de Afro-diaspora en in West-Afrika, waar ze familiebezoeken combineert met onderzoek in Burkina Faso, maar ook in Mali, Ghana en Nigeria. Deze kennis vertaalt ze naar een visuele taal die zowel persoonlijk als universeel is.

Tijdens Art Rotterdam is haar werk te zien in de 13e editie van Prospects, een initiatief van het Mondriaan Fonds. In deze tentoonstelling wordt het werk gepresenteerd van 116 kunstenaars die in 2023 een financiële bijdrage ontvingen om een start te maken met hun carrière. De sectie wordt samengesteld door Johan Gustavsson en Louise Bjeldbak Henriksen. Bekijk hier alle Prospects kunstenaars. 

Kun je ons wat meer vertellen over het werk dat je presenteert op Art Rotterdam en in de Kunsthal?
In mijn werk zoek ik naar verbindingen tussen verschillende culturele manieren van ‘zelfpresentatie’. Ik onderzoek de ‘culturele instrumenten’ die waarde of legitimiteit toekennen aan objecten of mensen. Door deze instrumenten te ontleden en opnieuw toe te passen, probeer ik beweging te brengen in de manier waarop we vaste ideeën over mensen of objecten ervaren. Ik herschik de omgeving door een alternatief te presenteren dat een nieuw perspectief mogelijk maakt. Daarmee toon ik een andere hiërarchie dan de gebruikelijke, door stijlen te combineren die elkaar zowel versterken als bevragen. Samen geven ze me een bredere en meer verankerde visie op hoe ik me kan wortelen. 

Voor de werken die ik presenteer in de Kunsthal en op Art Rotterdam geef ik vorm aan Afrikaanse houten sculpturen uit de persoonlijke collectie van mijn vader, Mamadou Ouédraogo. In deze erfstukken weerspiegelt zich hoe de generaties voor ons lichamen tot uitdrukking brachten in sculpturen. Wat kan ik leren van de manier waarop deze lichamen poseren? Hoe kunnen we ons verhouden tot degenen die ons voorgingen? En hoe geven we vorm aan een verbeelding waarin al deze lagen transparant en met elkaar verweven zijn? Ik geloof dat het tonen van al deze facetten van het zelf, en het belichten van vergeten of verwaarloosde delen, vraagt om radicale verbeeldingskracht. Het innemen van ruimte door een alternatief te presenteren waarin verbondenheid centraal staat.

Mijn werk onderzoekt hoe we poseren, hoe we onszelf dragen en positioneren. Een verlangen naar degenen die ons voorgingen, naar het uitdrukken van saamhorigheid via materiële erfstukken. Ik probeer daarbij de menselijke intimiteit van de West-Afrikaanse houten sculptuurtraditie vast te leggen. Door verschillende intieme poses op menselijke schaal te vergroten geef ik uitdrukking aan de verbinding tussen generaties — en ik stel voor om hen ruimte te geven in het heden.

Wat zijn je plannen voor 2025?
Ik wil dieper ingaan op de grens tussen mens en sculptuur – hoe kan ik deze sculpturen eenzelfde gevoel van waardigheid geven? Ik kijk ernaar uit om nieuwe technieken te ontwikkelen en mezelf uit te dagen in de werkplaats. Mijn doel is een visuele ervaring te creëren waarin ik een alternatieve realiteit verbeeld, iets wat zich niet in een bestaande categorie laat plaatsen. Een vervreemdende, bijna sciencefictionachtige wereld. In oktober is mijn werk te zien in een solotentoonstelling bij Melkweg Expo in Amsterdam.

Kun je beschrijven hoe je je voelde toen je hoorde dat je was genomineerd voor de NN Art Award?
Het is bijzonder om te ervaren dat mensen zien wat je doet en erin geloven. Ik voel me bevoorrecht om dit vertrouwen te mogen ontvangen. Mijn dank gaat uit naar NN en Art Rotterdam voor deze waardevolle kans. Dat we ons werk ook in Kunsthal Rotterdam mogen tonen maakt het extra bijzonder.      

Welk project zou je onmiddellijk oppakken als je de award zou winnen?
Ik zou graag de mogelijkheden van glas- en aluminiumgieten onderzoeken en verder ontwikkelen, aangezien dit kostbare materialen zijn. Het winnen van de prijs zou me de vrijheid geven om mijn ideeën volledig uit te werken.

Bodil Ouédraogo studeerde Mode aan ArtEZ en aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam, waar ze woont en werkt. In 2019 won ze de Dutch Design Award in de categorie Young Designer en in 2022 ontving ze de Amsterdamprijs voor de Kunst. Haar werk ‘My Hair, a Border’ maakt deel uit van de collectie van het Stedelijk Museum, waar het op dit moment te zien is in de vaste collectieopstelling ‘NOW – 1980’. Haar werk werd bovendien gepresenteerd op de Gwangju Biënnale 2024 en Dutch Design Week, in het Textielmuseum, het Nieuwe Instituut en Framer Framed. Daarnaast ontwierp Ouédraogo een collectie voor modehuis Patta. In 2023 werd ze door Het Financieele Dagblad uitgeroepen tot een van de vijftig FD Talents van het jaar.

De winnaar van de NN Art Award 2025 wordt bekendgemaakt op vrijdag 28 maart om 20.00 uur in Kunsthal Rotterdam. Tijdens deze feestelijke avond zijn alle tentoonstellingen, inclusief de NN Art Award tentoonstelling, vrij toegankelijk te bezichtigen voor de aanwezige gasten.

Geschreven door Flor Linckens

Ontmoet de genomineerden voor de NN Art Award 2025: II Pris Roos

Voor het negende jaar op rij wordt de NN Art Award in 2025 uitgereikt aan een veelbelovende kunstenaar die werk toont tijdens Art Rotterdam. De genomineerde kunstenaars zijn Diana Scherer (andriesse eyck galerie), Marcos Kueh (Prospects sectie van het Mondriaan Fonds, courtesy Galerie Ron Mandos), Pris Roos (Mini Galerie) en Bodil Ouédraogo (Prospects sectie van het Mondriaan Fonds). Het werk van de vier genomineerden wordt van 15 maart tot en met 11 mei gepresenteerd in Kunsthal Rotterdam. 

Pris Roos (1984) is een multidisciplinaire kunstenaar, onderzoeker en verhalenverteller. Haar praktijk beweegt zich tussen schilderkunst, spoken word, video, performance en installaties. In haar werk onderzoekt ze thema’s als identiteit — waaronder haar eigen geleefde ervaring als queer vrouw met een biculturele achtergrond — migratie, (gekozen) familie en herinnering. Ze verweeft persoonlijke verhalen met die van anderen en geeft zo een stem aan mensen die, net als zij, tussen verschillende culturen en identiteiten bewegen. Haar praktijk vormt op die manier een brug tussen persoonlijke geschiedenissen en een gedeeld collectieve geheugen. 

Haar jeugd in de toko van haar familie, die vanuit Indonesië naar Nederland emigreerde, vormt daarbij een belangrijke inspiratiebron. Voor Roos is de toko meer dan een winkel; het is een stukje Indonesisch erfgoed, een ontmoetingsplek waar verschillende culturen samenkomen en waar geuren en kleuren vermengen. Nog steeds helpt ze regelmatig mee in de winkel, om haar ouders te ondersteunen en deelgenoot te blijven van deze gemeenschappen. Dit idee van gedeelde verhalen en sociale netwerken komt steeds terug in haar kunst, waarbij Roos goed kijken en luisteren inzet als effectief instrument. Ze werkt daarbij opvallend dicht op de huid. Dat is interessant omdat ze dit soort gesprekken juist minder makkelijk aangaat met haar eigen ouders, die niet graag praten over hun familieverleden.

Roos’ werk is sterk sociaal en narratief van aard. Haar portretten en installaties zijn niet afstandelijk: het zijn intieme reflecties op de mensen die ze ontmoet. Ze werkt vaak met alledaagse materialen zoals karton, bruin canvas en bruinpapier, die elkaar soms overlappen. Op die manier krijgen haar werken een gelaagde, ruwe kwaliteit die past bij de dynamiek van de verhalen die ze vertelt. Ze combineert traditionele technieken met elementen uit de straatcultuur, popcultuur en activisme. Ook spoken word en geluid spelen een rol in haar installaties, die op die manier echt tot leven komen.

Kun je ons wat meer vertellen over het werk dat je presenteert op Art Rotterdam en in de Kunsthal?
Het werk dat ik presenteer op Art Rotterdam en in de Kunsthal gaat over representatie, samenkomen en het alledaagse leven. In de Kunsthal zijn voornamelijk mijn levensgrote installaties van karton te zien, waarin mensen worden getoond in hun eigen leefruimte. Dit zijn personen die de kijker nog niet kent, maar die ik beter heb leren kennen door middel van gesprekken en regelmatige ontmoetingen. We hebben daarbij gesproken over familie, identiteit en de belangrijke momenten in hun leven. Voor mij zijn dit voorbeelden, helden van de wereld. Op Art Rotterdam, in de stand van Mini Galerie, toon ik vooral kleinere werken met verschillende straatbeelden. De straat is een plek waar ik me altijd thuis heb gevoeld, waar zoveel verschillende mensen bij elkaar komen. Het laat het alledaagse zien. Mijn werk is in die zin vrij direct en simpel.

Wat zijn je plannen voor 2025?
Mijn plannen voor 2025 zijn het maken van mijn eigen prentenboek over de toko van mijn ouders. [Dit jaar verschijnt Roos’ eerste kinderboek ‘PRIS – De Toko’ bij Uitgeverij de Harmonie, red]. Het verhaal gaat over mijn moeder, die op een dag verdwijnt uit de toko, waarna we haar zoeken in de fantasiewereld waarin de toko is getransformeerd. De tekeningen representeren producten uit de winkel, zoals kousenband, kurkuma en bamisoep. Mijn werken zijn vaak portretten van mijn omgeving, maar dit keer gebruik ik echt mijn fantasie en creëer ik eigen werelden en dat vind ik heel spannend. Daarnaast wil ik graag levensgrote installaties maken van de tekeningen en hier een tentoonstelling aan koppelen. Verder staan er tentoonstellingen gepland in Zaandam en Parijs, een bezoek aan de Liverpool Biënnale, en neem ik ook even de tijd om tot rust te komen.

Kun je beschrijven hoe je je voelde toen je hoorde dat je was genomineerd voor de NN Art Award?
Verrast en vereerd om naast zulke geweldige kunstenaars genomineerd te zijn.

Welk project zou je onmiddellijk oppakken als je de award zou winnen?
Met het prijzengeld zou ik mijn onderzoek naar mijn familiegeschiedenis verder uitdiepen. Ik ben, zoals veel kinderen van immigranten, geïnteresseerd in de achtergrond en verhalen van mijn familie, maar mijn familie is daar erg gesloten over. Dit is een kans om die geschiedenis verder te onderzoeken en die samen met mijn vader te ontdekken. Ik zou Java verkennen, mensen en straatbeelden observeren, gesprekken voeren en portretten maken – in het land dat de geschiedenis van mijn (voor)ouders draagt.

Pris Roos behaalde haar Bachelor in Beeldende Kunst aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag — met een uitwisselingsprogramma in Bremen — en haar Master aan de Hochschule für bildende Künste in Hamburg. In 2020 werd ze verkozen tot stadstekenaar van Rotterdam. Haar werk is opgenomen in de collecties van het Stedelijk Museum Schiedam, de Rijksoverheid en het Stadsarchief Rotterdam. Van 21 februari t/m 11 mei is haar werk ook te zien in de expositie ‘Collective Joy – Learning Flamboyance!’ in het prestigieuze Palais de Tokyo in Parijs. Eerder exposeerde ze onder meer in Kunsthal Rotterdam, het Van Abbemuseum, TENT Rotterdam, Framer Framed, MAMA Rotterdam en het Amsterdam Museum.

Naast haar artistieke praktijk is Roos actief als curator, activist en educator. Ze initieert kunstprojecten die gemeenschappen met elkaar verbinden en betrekt ook jongeren bij haar werk, waardoor ze worden gestimuleerd om na te denken over hun eigen positie en identiteit. Samen met Hannah Jacques richtte ze een rondreizend kinderbibliotheek op die op verschillende locaties in Rotterdam en Den Haag hebben gestaan. Deze bibliotheek is gevuld met boeken en graphic novels waarin kinderen zichzelf kunnen herkennen. In dit boekencollectief vind je boeken over onderwerpen als identiteit, gender, seksualiteit en het klimaat — een belangrijke aanvulling op het (veelal witte en heteronormatieve) perspectief waar kinderen mee in aanraking komen. Op die manier hebben ze niet alleen meer keuze, maar worden ze ook bewuster van zichzelf en de wereld om hen heen. 

De winnaar van de NN Art Award 2025 wordt bekendgemaakt op vrijdag 28 maart om 20.00 uur in Kunsthal Rotterdam. Tijdens deze feestelijke avond zijn alle tentoonstellingen, inclusief de NN Art Award tentoonstelling, vrij toegankelijk te bezichtigen voor de aanwezige gasten.

Geschreven door Flor Linckens

Pop-up restaurant & apéro bar Café Marseille @ Art Rotterdam

Voor het eerst in Rotterdam Ahoy belooft Art Rotterdam ook op cateringgebied flink uit te pakken. Ervaar deze eerste editie de charme van Zuid-Frankrijk op de beursvloer met Pop-up restaurant & apéro bar Café Marseille!
Chefkok Derk Jan Wooldrik en Kristian de Leeuw brengen de verfijnde smaken van de Méditerranée naar de beurs in een sfeervolle setting en met heerlijke gerechten zoals huisgemaakte vissoep, kikkererwten panisse en bouillabaisse. Voor een uitgebreide lunch of diner aan lange tafels  maar ook dé plek voor snelle kleine gerechten zoals fritto misto, zeeuwse oesters en garnalenkroketten; er is altijd iets bijzonders om van te genieten, geserveerd met (natuur)wijnen en eigen bieren.

Openingstijden Pop-up restaurant en apéro bar:
Donderdag 27 maart (openingsdag, invitees only): 11.00 – 21.00 uur
Vrijdag 28 t/m zondag 30 maart: 11.00 – 19.00 uur
Vooraf reserveren is niet noodzakelijk maar zorg dat je er op tijd bij bent, dit wil je niet missen!

Tevens te koop in het pop-up restaurant: Het havenkookboek van een stuurloze scheepskok.
Dit is geen kookboek zoals je gewend bent. Het is de reis die Wooldrik maakte door acht havensteden, een verslag van zijn kookavonturen als scheepskok, waarin hij zicht steeds opnieuw verloor – en weer vond – in een wirwar van ingrediënten, geuren en herinneringen.

Art Rotterdam

• Bezoekersinformatie
• Deelnemers
• VIP
• Pers
• Contact
• FAQ

Deelnemen

• Deelnemen
• Deelnemen FAQ

Legal

• Disclaimer
• Privacy

Taal

• Nederlands
• Engels